Wandelen
Het is tijd om afscheid te nemen en in tijden van afscheid maak ik meestal lange wandelingen. Niet zo lang geleden wandelde ik met een lieve dame door de mooie straten van Den Bosch. Om die middag weer eens bevestigd te krijgen dat mensen die lang genoeg samen lopen, niet anders kunnen dan hun ziel blootleggen. Wandelen heeft hetzelfde effect op mensen als regendruppels op sneeuw die een verzwegen geschiedenis had moeten verhullen. Zo kon het gebeuren dat ik in de prachtige binnenstad mijn hart luchtte als waren we een leven lang hartsvrienden en we elkaar stevig omarmden, nadat ik in het belangrijkste telefoongesprek van mijn leven goed nieuws te horen had gekregen over de gezondheid van mijn geliefde.
Toen dezelfde dame mij een tijdje geleden belde, was ik toevallig ook aan het wandelen. Deze keer in de smalle straten van Utrecht. Ik wist dat ze zelf ging stoppen bij Sprank. Nu zei ze dat het ook voor mij tijd was om afscheid te nemen. Afscheid van mijn column in dit blad. Ik zei haar dat ik met groot plezier heb geschreven voor Sprank, dat het nieuwe jaar eraan komt en 2025 ongetwijfeld allerlei nieuwe kansen en avonturen brengt voor ons allemaal. We hingen op, ik liep verder, ik sloeg een straat in waar ik nooit was geweest en besefte dat het leven veel gelijkenissen heeft met wandelen: er is geen vooropgezet plan. Er zijn geen vaste formules. Het is een reis in alle autonomie. Ik liep door, vastbesloten om de zoektocht naar het eerlijke verhaal nooit op te geven. Om nooit te vergeten dat ik niet in de val moet lopen die onze generatiegenoten met miljoenen tegelijk tot gevangenen van de commercie heeft gemaakt. En om altijd solidair te blijven met de medemens.
Ik heb me altijd verre gehouden van clichés. Ook hier schreef ik stukken die uit het hart gegrepen waren. Stukjes waarmee ik mijn eigen minuscule bijdrage hoopte te leveren aan een betere samenleving. Om te benadrukken dat we niet verder moeten transformeren naar de oude ezel Benjamin in het boek ‘Animal Farm’ van George Orwell. Die heeft over alles een mening en ziet alle onheil op de boerderij aankomen, maar steekt nooit een poot uit. Als het arme werkpaard Boxer naar het slachthuis wordt gebracht, balkt hij de longen uit zijn lijf: ‘Idioten, idioten …’ Maar het is te laat en zijn geschreeuw is verspilde energie. Schrijven is mijn manier om Boxer voor de slacht te behoeden. Ik heb nooit genoeg van schrijven, maar uiteindelijk wordt een column – net als mensen van vlees en bloed – geboren om in een bepaald tijdbestek haar zegje te doen en om, wanneer het tijd is heen te gaan, de laatste punt te zetten achter de allerlaatste zin.
Met deze column neem ik dus afscheid van jullie. Hoewel ik had gewenst dat ik meer tijd had gekregen om een hechtere band op te bouwen met de lezers van Sprank, ben ik dankbaar voor het mooie podium dat mij is gegeven. Ik ben blij met de vriendschap die deze column mij heeft opgeleverd. En ook niet onbelangrijk: ik ben vastbesloten om, zolang mijn benen mij kunnen dragen, de wandeling voort te zetten. Het ga jullie goed.
