Bestaans-zekerheid, een Haags modewoord?

De basis op orde. Als wij ons bij Divosa ergens sterk voor maken, is dat het wel. In ons welvarende, ontwikkelde land mogen we verwachten dat iedere inwoner kan leven zonder geldzorgen en gelijke kansen heeft om zich te ontwikkelen. Maar de werkelijkheid is weerbarstig. Ook in Nederland is er armoede. De cijfers laten weliswaar een daling zien, maar de groep in armoede is nog steeds fors: 540.000 mensen in 2023. Voor de groep onder de armoedegrens wordt de armoede zelfs groter. Ook het aantal mensen dat maar net boven de armoedegrens leeft en kwetsbaar is voor (kleine) financiële tegenslagen, is nog steeds groot: 1,2 miljoen. Ook de komende jaren... lees verder

Ondanks de krappe arbeidsmarkt is een baan niet weggelegd voor alle bijstandsgerechtigden, aangezien zij vaak kampen met complexe persoonlijke problematiek. Daarom maken we bij Orionis Walcheren een scherpe keuze: we geven de kansrijkste bijstandsgerechtigden voorrang op weg naar duurzaam werk. En dat werkt. Ons werkgebied omvat de sociale diensten van Vlissingen, Middelburg en Veere (opgeteld 120.000 inwoners) en een sociaal ontwikkelbedrijf. Het gaat om zo’n 3.000 bijstandsgerechtigden, die we verdelen in drie groepen. De eerste groep bestaat veelal uit oudere mensen die al jaren in de bijstand zitten en mentale en/of gezondheidsproblemen hebben. De kans dat zij binnenkort aan het werk gaan, is zo klein dat extra investeren vaak niet... lees verder

Als voorzitter van Divosa maak ik deel uit van de arbeidsmarkt. Ik doe dus mee. Voor mij een logisch gegeven, waar ik niet 24 uur per dag bij stilsta. Ten onrechte misschien, want hoe waardevol is het om te kunnen meedoen? Om je te ontwikkelen, te groeien, zingeving te vinden en een bijdrage te leveren aan de samenleving? Voor inwoners met bijvoorbeeld een lichamelijke of verstandelijke beperking is dit minder vanzelfsprekend. Zij redden het niet altijd op eigen kracht en zijn dan aangewezen op hulp van buitenaf. De bedrijven die deze inwoners kunnen helpen, transformeren op dit moment van sociale werkplaats naar werkontwikkelbedrijf. Sociaal werkbedrijven hadden in een niet al... lees verder

Het Nederlandse socialezekerheidsstelsel is uitgegroeid tot een bureaucratisch doolhof, ontworpen vanuit wantrouwen, zonder feeling met de dagelijkse realiteit van mensen in een kwetsbare situatie. Die bureaucratie legt een enorme last op de ruim 1,5 miljoen mensen die op of rond de armoedegrens leven. Zij hebben eenvoud en duidelijkheid juist het hardst nodig. Het gevoel verstrikt te raken in een web van regels en procedures veroorzaakt bij hen een neerwaartse spiraal van onzekerheid, (systeem)stress en stigmatisering. Hun bestaan staat in het teken van een dagelijkse financiële overlevingsstrijd. De illusie van de Participatiewet dat iedereen zelfredzaam is, pakt volstrekt verkeerd uit voor deze gevarieerde groep mensen. Hun netwerken zijn vaak beperkt. Den... lees verder