‘We moeten wat weerstand toevoegen aan het leven’

In het sociaal domein staan we voor complexe, taaie vraagstukken. Wicked problems die veranderen terwijl je bezig bent ze op te lossen, waar tegengestelde belangen spelen en die zelfs moeilijk onder woorden te brengen zijn. Niemand weet precies hoe het zit. Het is een realiteit waarvan we niet per se in paniek hoeven te schieten, maar waartoe we ons moeten verhouden. Het maakt ons werk namelijk ook razend relevant en interessant. Kijk naar de arbeidsmarkt, waar Sprank deze zomer vanuit verschillende invalshoeken licht op laat schijnen. Tekortberoepen, vroegtijdige schoolverlaters, een nieuwe kloof tussen gewaardeerde en ondergewaardeerde beroepen en onbenut arbeidspotentieel. Bepaald geen tame problems waar eenduidige oplossingen voor zijn. Doordat... lees verder

Stel je voor dat je in Nederland een verblijfsvergunning krijgt en daarmee deel uitmaakt van onze samenleving. Je mag werken, maar er zijn barrières om een baan te vinden. Je hebt een gat op je cv, beheerst de taal nog niet goed en hebt geen relevant netwerk of werkervaring opgedaan in Nederland. Het CBS meldt dat 55 procent van de statushouders vijf jaar na het verkrijgen van een verblijfsvergunning nog steeds werkloos is. Dat is zonde en schrijnend. Niet alleen omdat deze groep vaak gemotiveerd en gedreven is om te werken en hun talenten te benutten, maar ook gezien de groeiende behoefte aan arbeidskrachten en diversiteit op de arbeidsmarkt. Om... lees verder

Wakker liggen van wonen. In deze Sprank vertelt wethouder De Jonge uit Almere hoe zij nachtrust verliest door de woningnood in haar gemeente. De Jonge staat daar niet alleen in. Van verschillende leden van Divosa en andere leidinggevenden in het sociaal domein weet ik dat ook zij wakker liggen van de woningnood. Om nog maar te zwijgen van de mensen die een dak boven hun hoofd dreigen te verliezen. Dit tast de fundamenten van je bestaan aan, het is diep menselijk om je eigen plek te willen hebben. En zo onmenselijk om dat te ontberen. Ik zag het toen ik als hulpverlener werkte in de dak- en thuislozenopvang. Geen huis... lees verder

In 2019 ging ik met pensioen. Mijn werk hield op, maar ik had het vertrouwen dat er iets nieuws zou komen. Toch was er een onbestemd gevoel. Ik had tijd nodig om afscheid te nemen en om ruimte te maken om nieuwe mogelijkheden te ontdekken. Toen kwam corona en had niet alleen ik dat onbestemde gevoel, maar vele mensen met mij. Ze hadden voor even geen werk meer. Denk aan piloten en kamermeisjes, uitvoerend musici en barkeepers. En aan ondernemers, die zich doorgaans weinig laten voorschrijven. Hoelang het zou duren en waartoe het zou leiden, dat wist niemand. Om verspreiding van het coronavirus te voorkomen, besloot de overheid alleen door... lees verder