7 voorwaarden voor succesvolle inburgering

Ze hadden het niet zien aankomen. Het 55+-echtpaar zat er goed, in hun ‘sloopwoning’ waar ze in het kader van leegstandsbeheer tegen een lage huur konden wonen. Het gaf ze de ruimte om hun schulden af te betalen die waren ontstaan in het doolhof van diverse toeslagen en regelingen. Schulden waar ze maar geen grip op kregen, zelfs niet nadat ze een afspraak hadden gemaakt met de ambtenaar ‘die alles kon overzien’. Die kon hen ‘helaas niet verder helpen.’ Maar het had hen niet ontmoedigd. De tering naar de nering zetten, handen uit de mouwen en de goedkope woning bood soelaas. In de krant lazen ze over de ruimtelijke ontwikkeling... lees verder

In 2016 interviewde De Correspondent 300 vluchtelingen op zoek naar de ‘7 dingen die Nederlanders moeten weten om te begrijpen hoe vluchtelingen zich hier voelen.’ De antwoorden vormen een mooie leidraad voor een zinvolle, wederkerige integratieaanpak: Dat ik hier niet voor mijn plezier ben. Dat ik niet uit een onderontwikkeld land kom. Dat ik uit een andere cultuur kom waardoor misverstanden kunnen ontstaan. Dat ik mijn familie mis. Dat ik niet van een uitkering wil leven. Dat ik tijd nodig heb om hier te wennen. Dat ik een mens ben en meer contact wil met Nederlanders. Vanaf 2022 gaat het nieuwe inburgeringsbeleid in. Dit betekent een nieuwe kans voor alle... lees verder

Wat jammer nou. Dachten we eindelijk het Ei van Columbus in handen te hebben, blijkt het allemaal toch net iets minder simpel. Want wil je mensen werkelijk aanzetten tot ander gedrag, tot blijvende beweging in de gewenste richting, dan is nudging niet dat wondermiddel dat velen er zo graag in wilden zien. Zoals dat wel vaker gaat: het bekt zo lekker – ‘gedragsverandering, gewoon door mensen een duwtje in de goede richting te geven’ – en het fenomeen gaat al gauw met zichzelf op de loop. Hele hordes beleidsmedewerkers gingen op cursus om de heilige graal van het nudgen te vinden. En maar al te vaak is die graal gemakzuchtig... lees verder

Wij, de overheid, lijken te denken dat de samenleving bestaat uit 17.561.593 miljoen individuen (op moment van schrijven). Met individuele kenmerken, eigenschappen, behoeften en liefst enkelvoudige problemen. Daar kunnen we dan ogenschijnlijk handzame modellen op loslaten met dito bekostiging. Het geeft ons een schijn van beheersbaarheid en houvast. Dat de werkelijkheid een stuk complexer is, realiseren we ons meer en meer, maar onze systemen blijven achter. Ik ken een vrouw die getrouwd was met iemand met zware psychiatrische problemen. Zij legde haar ziel en zaligheid in de zorg voor haar man, maar dat ging haar niet in haar koude kleren zitten. Na verloop van tijd gaf ze aan dat ze... lees verder