Cruciale afslag

Wij werken voor mensen die in de knel zitten. In hun werk, in de buurt of in onze systemen. Midden in die knelling komen ze bij ons voor ondersteuning. Bij een eerste ontmoeting vragen zij zich af: hoe zie jij mij? Zie je een mens in een beknellende situatie of denk je dat ík het probleem ben? Ben ik voor jou een uitkeringsontvanger of zie je iemand die de tijd heeft om onmisbaar werk te doen waar geen geld voor is? Zie je een voormalig inbreker of iemand met veel verstand van hang- en sluitwerk?

Toegegeven, er zit een zweem van positiviteitspsychologie bij dit ‘omdenken’, dat realiseer ik me. En toch is het meer dan dat. We nemen een cruciale afslag bij die eerste blik. Die manier van kijken bepaalt de richting van de hulp, van de slagingskans daarvan en van de inrichting van ons sociaal domein. Welke kant gaan we op?

Ik ben ervan overtuigd dat ieder mens geboren is met een uniek talent, met een doel. En ik denk dat het aan ons is, om met iemand op zoek te gaan naar die kracht. Ook als iemand dat zelf nog even niet ziet. Het is aan ons om net zo lang te zoeken tot we het vinden en daar op in te zetten. Dan komen mensen in beweging, dan komen ze tot ontplooiing.

Door op die manier te investeren in mensen, bouwen we aan een sterk sociaal domein. Die potentie strekt zich ook uit tot andere domeinen. Door te investeren in het sociaal domein, kunnen we besparen in het economische domein door een daling van het aantal uitkeringen of in het domein van justitie en veiligheid, bijvoorbeeld door ondermijnende criminaliteit geen kans te geven.

Maar zulke opbrengsten betalen zich niet binnen een paar maanden uit. Het vraagt van het sociaal domein dat we zorgen voor betere samenhang tussen de verschillende onderdelen, het vraagt een stevige onderbouwing op basis van feiten en cijfers om die opbrengsten in kaart te brengen. En het vraagt vertrouwen, een lange adem en standvastigheid om koers te blijven houden. En welke koers we varen, dat bepaalt die allereerste vraag: hoe zie je mij?