Nog eens: serieus nemen
Veel kritiek op ontwikkelingen in de samenleving komt voort uit het gevoel dat mensen zich niet serieus genomen voelen. Waarom ik mensen, ongeacht de dikte van hun portemonnee, graag serieus neem, heb ik in het vorige nummer van Sprank uitgelegd. Eerlijk zijn en de hele waarheid vertellen is volgens mij minstens zo belangrijk.
Daarom voel ik me in toenemende mate ongemakkelijk in de felle debatten over werk voor mensen met een arbeidsbeperking. Terecht vielen velen over het voorstel om de bijstandsregels toe te passen op mensen die door hun beperking het wettelijk minimumloon nooit voor hun baas kunnen terugverdienen. Aan de bijstand kun je je ontworstelen. Aan je handicap zelden.
Loonkostensubsidie verdedigen vanuit de gedachte dat mensen dan zelf een volwaardig salaris verdienen, vind ik moeilijk. Wie die redenering aanhangt, ‘vergeet’ te melden dat de samenleving een deel van het salaris via subsidie aanvult.
Is daar iets mis mee? Wat mij betreft is het een vorm van beschaving dat we mensen een handje helpen die moeite hebben om in onze veeleisende samenleving aan de norm te voldoen.
Het genuanceerde verhaal helpt bovendien bij het vinden van nieuwe oplossingen. En het maakt het gemakkelijker weg te blijven van termen als ‘tweederangs werknemers’. Dat is extra belangrijk omdat emotioneel beladen onderwerpen als pensioen- en WW-rechten vragen om een uitweg.
Bij het eerlijke verhaal hoort ook dat we erkennen dat de inzetbaarheid van mensen met een arbeidsbeperking vaak wisselt. Door ziekte of psychische problemen zijn ze de ene dag tot meer in staat dan de andere. Ik pleit ervoor om hier meer oog voor te hebben.
Mensen die moeite hebben met de complexiteit of het tempo van de samenleving, verdienen het dat we hun het eerlijke verhaal vertellen. Zelfs – misschien wel juist – als de boodschap niet alleen maar leuk is. Zou ik dat niet doen, dan ga ik in tegen wie ik wil zijn: iemand die anderen serieus neemt.
