Zeg het! (zo nu en dan)
Regelmatig spreek ik andere klantmanagers. Dan praten we over vakinhoudelijke zaken en delen ervaringen. Wat werkte wel of juist niet bij de uitvoering van projecten? Wat hebben we geleerd? Opvallend zijn de verhalen van collega’s over de inwoners die zij hebben begeleid. Hoe die vooruit zijn gegaan, de stappen die ze hebben gezet. De mooiste verhalen! Vooral over mensen die van ver kwamen en slechte vooruitzichten hadden. Die passie is echt bijzonder. De klantmanagers die zo gloedvol over ‘hun’ mensen praten, zijn enorm trots op hen. Ze hebben vertrouwen in hen en geloven dat ze zich kunnen blijven ontwikkelen.
Al die succesverhalen zijn er omdat professionals deze inwoners hebben begeleid met positieve aandacht én vertrouwen. Maar als ik de klantmanagers vraag naar hun eigen aandeel, naar wat ze zelf hebben gedaan om deze mensen op het goede spoor te zetten, dan vallen ze stil. Of hun inzet wordt gebagatelliseerd. Alsof deze ontwikkelingen er zomaar zijn gekomen. De credits gaan voornamelijk naar de inwoner. Dat is mooi, maar er is wél wat voor nodig. Waarom zijn klantmanagers zo bescheiden? Mogen wij niet óók trots zijn op wat wij hebben gedaan? Ja, natuurlijk mogen wij dat! Immers: wij onderhouden ons vakmanschap, schaven bij en vullen aan. Zonder onze inspanningen hadden niet al deze inwoners vooruitgang kunnen boeken, daar ben ik van overtuigd.
Alle collega’s die werken in dit boeiende vak – van inkomen, zorg, activering en werk – mogen meer dan trots zijn op wat zij dagelijks doen. We dragen allemaal een steentje bij aan de begeleiding van mensen die dit nodig hebben. Er is oprechte aandacht voor de persoon. We kijken vaak verder dan alleen het verhaal dat wordt verteld: de omgeving van de inwoner telt ook mee en is soms minstens zo belangrijk.
Veel lezers zullen herkennen dat klantmanagers niet aan de grote klok hangen wat zij teweegbrengen. Zij zijn vaak niet op de voorgrond te zien of te horen, maar gaan wel door het vuur voor ‘hun’ mensen. En dat siert hen. Want het draait in ons vak niet om erkenning. Al zou het wel fijn zijn als wordt gezien wat ons aandeel is in al die kleine en grotere successen. Klantmanager zijn is een vak. Wij zijn professionals. Dat mag wel worden erkend.
Daarom heb ik, samen met anderen, aan de basis gestaan van de Beroepsvereniging voor Klantmanagers (BvK) en ben ik daar nog steeds actief. De BvK biedt onze beroepsgroep een platform, faciliteert ruimte om standaarden en verbeteringen mee te ontwikkelen, zorgt voor uitbreiding van inhoudelijke vakkennis en draagt uit dat we trots mogen zijn op onszelf. Op ons vakmanschap! Trots, zoals we ook zijn op de mensen die we begeleiden.
Vraag je dus eens af als (klant)manager, beleidsmaker, kwaliteitsmedewerker of bestuurder of je de klantmanagers op waarde schat. Zeg je tegen hen dat ze goed werk leveren? Doe het maar! Niet elke dag hoor, maar zo nu en dan. Want zo bescheiden zijn we ook wel weer.
