Deze week deed ik een bijna archeologische vondst, in mijn eigen kast nog wel. Ik was bezig de kast leeg te halen vanwege een verbouwing en stuitte op een fotorolletje. Als ik dat voorwerp aan mijn kleindochter zou laten zien, zou ze geen idee hebben wat het is. Toen ik het rolletje uit het ronde, zwarte kokertje haalde en door mijn handen liet gaan, bedacht ik hoeveel er in een aantal jaar kan veranderen. Hoe ik nog niet eens zo heel erg lang geleden best wat geld neertelde voor zo’n rolletje waar ik dan hooguit 36 foto’s mee kon maken, het weken later weer inleverde, liet afdrukken, wéér fiks betaalde... lees verder

‘Omzien naar elkaar’ luidt het motto van ons huidige kabinet. Meer dan ooit wordt het belang gezien van sociale verbondenheid in gemeenten, wijken en buurten. Als Sociaal Werk Nederland merken we dat ook: inmiddels hoeven we niet meer uit te leggen dat sociaal werk en preventie vaak synoniem zijn en dat een sterke sociale basis veel maatschappelijke en medische problemen én kosten kan helpen voorkomen. Het begrip sociale basis komt mede uit de koker van Ard Sprinkhuizen, onderzoeker bij het kenniscentrum sociale innovatie van Hogeschool Utrecht. Het is het weefsel van verbindingen dat de samenleving bijeenhoudt. Met een formele en een informele kant die elkaar aanvullen. Als de nood aan... lees verder

Als uitvoerend professional in het sociaal domein ben je niet zomaar een voorbijganger in iemands leven. Je kunt voor inwoners echt het verschil maken. Daarvoor hebben we wel beleid nodig dat echt werkt in de praktijk. Dus moet er veel meer naar ons geluisterd worden. Vooral ook omdat wij als uitvoerders een belangrijke rol spelen bij het herstellen van het vertrouwen in de overheid. Elke professional heeft verhalen. Van al die mensen die door welke omstandigheden dan ook bij ons terechtkomen. En voor de duidelijkheid: iedereen loopt kans om bij een van ons in de spreekkamer te belanden. Wij zien wat mensen nodig hebben en proberen dat binnen de kaders... lees verder

Deze week hoorde ik het verhaal van een Oekraïens meisje van 7. Ze was met haar moeder naar Nederland gevlucht. Toen ze aankwam op haar opvangadres, keek ze om zich heen en vroeg aan haar moeder: ‘Waar zijn hier de schuilkelders?’ Het was maar een klein zinnetje, maar zo veelzeggend. Ze is een van de ‘gelukkigen’ die heeft kunnen vluchten, die een veilig onderkomen heeft. Ze leeft nog, maar de oorlogstrauma’s zullen nog generaties lang doorklinken. Zoals in dat ene zinnetje. Het maakte bij mij een ‘hier gáán we voor!’-gevoel los, dat ook elders overheerste vlak na het uitbreken van deze oorlog. Ik herkende het van corona. Bij de eerste... lees verder