‘Vroeger dacht ik dat iedereen naar de Voedselbank ging’

Als kind betekende de kachel voor mij de brandwond op de wang van ons buurmeisje. De vlammen hadden een keer ook de haren van mijn zus te pakken, maar gelukkig was mijn andere zus er op tijd bij waardoor de schade beperkt bleef. De kachel; in de bergen van de Kaukasus kreeg je het ding aan de praat of je zat de hele dag te bibberen van de kou. Dus goot iedereen gasolie op het zwakke vuur en ging het meer dan eens mis. De kennismaking van mijn zoon met het vuur van de kachel was toen hij tijdens een vakantie in het bos bij Assen zijn wijsvinger op het... lees verder

Divosa bestaat dit jaar 90 jaar. Een feestje waard, maar ook een goed moment voor bezinning. Je zou kunnen zeggen dat het leven je overkomt, maar helemaal vanzelf gaat het natuurlijk niet. Daar weet Divosa alles van. We hebben onszelf door de jaren heen herhaaldelijk opnieuw moeten uitvinden omdat de maatschappelijke en politieke werkelijkheid rond mensen in kwetsbare posities verandert. En wat is dan het bestaansrecht van Divosa? Voor zo’n moment staan we ook nu. Het is misschien een open deur, maar het zijn roerige tijden. Een nieuw kabinet staat in de steigers en demografisch staan we voor grote uitdagingen. We moeten steeds meer doen met steeds minder mensen en... lees verder

Een ongeluk komt zelden alleen. Neem nou een alleenstaande die ernstig vereenzaamt en bijna omkomt in zijn eigen ellende. Een huis vol troep, vuilniszakken tot aan het plafond, de voordeur potdicht: kortom, isolement in zijn ergste vorm. Hoe kan het dat zoiets in een welvarend land als Nederland gebeurt? Wat zegt het over de samenleving als een situatie zo uit de hand loopt? In deze Sprank is een boeiend verhaal te lezen over vereenzaamde inwoners en pogingen van hulpverleners om hen te bereiken. Een verhaal over bijzondere gesprekken, letterlijk door de brievenbus heen. Deze hulpverleners zijn goud waard, staan met hun poten in de klei. Zij weten dat veel situaties... lees verder

Het water heeft geen boodschap aan de grond die het niet meer kan opnemen en blijft komen. Ik fiets door het Hollandse landschap, de regen op mij, op het kalf, op de zwaan, op het nest in de boom. Ook vandaag is de grijze lucht ons aller moederland. Ooit droomde ik dat ik een vogel was die grote schepen met rijst, brood en speelgoed van haven naar haven navigeerde. Ik ben groot geworden en ben de vorst van de regenachtige tijden. De sporen die de fiets in het water achterlaat als de handtekening onder het decreet van mij en dat van de nieuwe lente: ‘We zullen blijven hopen.’ Ja, we... lees verder